Herken jij dit ook?

Na een onverwachts mooi en diepgaand gesprek met mijn buurmeisje een paar weken geleden op een donderdagavond, nodigde ze me van het weekend uit om mee te gaan naar een maandelijkse Cosmic festival bij Pikes. Dit festival wordt iedere maand rond de nieuwe maan georganiseerd.  Ik had geen idee waar ik "ja" op had gezegd, waardoor ik onwetend naar de plek ben gereden. Ik wist dat ik zou gaan deelnemen aan een verschillende spirituele sessies, o.a.:  hypnotherapy - soulsong - inner dance of love De sessies vonden plaats in de Cosmic Activation Dome Na het parkeren stapte ik de auto uit en liep over de parkeerplek richting de dome. Ik liep langs een rits met Land Rover Defenders. Een veel gereden auto hier. Op dat moment dacht ik: als ik straks dit eiland verlaat ben ik genezen van mijn liefde voor Land Rover Defenders zo normaal is de auto hier. Mezelf refereren met de massa (een massa hippies) is natuurlijk niet wat mijn stoere ego wilt. Die wilt namelijk heel graag als unieke ...

Vandaag was het weer zo'n dag: ik zat weer lekker in mezelf te graven. Vandaag kwam ik tot de volgende beeldspraak: ik ben onderweg naar een t-splitsing in mijn leven.  Links afslaan betekent: de wereld intrekken, ontdekken en gaan ervaren wat ik allemaal nog niet weet.  Rechts afslaan betekent: kiezen om te gaan settelen, een vaste plek waar ik er voor iedereen (weer) kan zijn inclusief het bouwen aan mijn gezin.  Sinds ik op Ibiza ben, houd dit me bezig. Ik kan daardoor moeilijk écht ontspannen en daadwerkelijk genieten van de plek waar ik ben. Schuldgevoelens dat ik er onvoldoende voor mijn vrienden en familie in Nederland ben, kruipen iedere dag naar boven. De gedachte: "Denise, jij bent weggegaan dus jij moet het contact met iedereen onderhouden". En toch op een of andere manier lukt het me niet om de telefoon te pakken en ze een belletje te geven. "Wat als ze vragen gaan stellen of ik al weet of ik in het buitenland wil wonen? Ik heb daar nog geen antwoord op. ...

Vorige week had ik een coachgesprek en daar kwam een interessant thema naar boven: onzekerheden die ontstaan tijdens de middelbare school. De periode tussen je 15e en 18e waarbij je ontdekt dat (bijna) alle meiden op dezelfde jongen(s) vallen. Van de honderden jongens op de school, loopt er op dat moment maar een handje vol met jongens die alle honderden vrouwen aanbidden. Als vrouw begeef je je zonder dat je hier bewust voor kiest op een battlefield. Een competitiestrijd waar we niks aan kunnen doen door die stomme hormonen die zich opeens ontwikkelen.  We wanen ons in een strijd waar we heel snel merken dat je niet de enige bent die een oogje op die leuke jongen heeft. Opeens wordt je je bewust van de andere vrouwen. Hier begint het vergelijken. Allereerst kijk je naar de status van de ander: ben je populairder dan ik? Daarna kijk je naar het uiterlijk, wie is er knapper? Waar woont zij? Heeft ze een fijn huis, rijke ouders, waar de jongen graag onderdeel van wil zijn? Allerlei u...

Tja, ik geef het gewoon toe: alcohol is voor mij en manier om even flink weg te kwijnen. Het liefst met muziek van Amy Winehouse op de speakers en dan is het helemaal af. Mijn moment van diep zinken. De spot drijven met mezelf. De ironie van het leven zien. Grinniken over mijn eigen treurigheid, om vervolgens op de mooiste gedachten en inzichten te komen. De kunstenaar in mijn brein wordt losgelaten. Ik denk dat als ik een schilderes was geweest, ik op zo'n moment mijn mooiste doeken schilder.  Maar hé, laten we uit deze kunstenaars mentaliteit komen. Terug op aarde. Want een aantal dagen later kan ik je vertellen waarom het voelde als een blue Monday .  Toewerken naar een grote verandering doet leven. Maar de bittere pil die erna komt zodra je "gewend" bent, die komt binnen.  We hadden een fantastisch weekend achter de rug met veel "highs'. Op vrijdagavond belandden we na een heerlijk diner spontaan op het terras met een man en een vrouw uit Ierland. Het was le...

De eerste dagen is alles nieuw en op een of andere manier gaat het dan een stuk makkelijker dat 'open staan', stralen en daarmee uitstralen dat je contact wilt maken. Maandagavond hadden we bijvoorbeeld een heel leuk Spaans meisje leren kennen: Beatrice, maar iedereen noemt haar Betty, dus wij ook. We hebben haar ontmoet bij een co-working space waar Django vanaf dinsdag een desk heeft gehuurd. Het leuke is dat Betty goed Engels sprak en we daardoor gemakkelijk konden connecten. Een leuk extraatje is dat ze ook nog eens een Nederlandse vriend heeft: Koen. Ze was ontzettend vriendelijk en ze heeft direct haar nummer aan mij gegeven zodat we een keer met elkaar konden afspreken. De volgende dag raakten we wederom aan de praat en heeft ze me allerlei insider-tips gegeven over Valencia tot aan een kapper toe.  De dagen daarna merkte ik dat ik steeds meer in mijn eigen bubbel kroop. Niet op een vervelende manier, want de intentie daarachter was voornamelijk om weer ritme te krijgen....