Welk cont(r)act heb jij met je vrienden?

Vandaag was het weer zo'n dag: ik zat weer lekker in mezelf te graven. Vandaag kwam ik tot de volgende beeldspraak: ik ben onderweg naar een t-splitsing in mijn leven. 

• Links afslaan betekent: de wereld intrekken, ontdekken en gaan ervaren wat ik allemaal nog niet weet. 
• Rechts afslaan betekent: kiezen om te gaan settelen, een vaste plek waar ik er voor iedereen (weer) kan zijn inclusief het bouwen aan mijn gezin. 

Sinds ik op Ibiza ben, houd dit me bezig. Ik kan daardoor moeilijk écht ontspannen en daadwerkelijk genieten van de plek waar ik ben. Schuldgevoelens dat ik er onvoldoende voor mijn vrienden en familie in Nederland ben, kruipen iedere dag naar boven. De gedachte: "Denise, jij bent weggegaan dus jij moet het contact met iedereen onderhouden". En toch op een of andere manier lukt het me niet om de telefoon te pakken en ze een belletje te geven. "Wat als ze vragen gaan stellen of ik al weet of ik in het buitenland wil wonen? Ik heb daar nog geen antwoord op. Ja, ik voel me heel erg fijn hier en merk aan mijn mentale en fysieke gezondheid dat het heel goed gaat. Maar aan de andere kant, ik weet dat hier een einddatum is en dit dus niet voor eeuwig is. Wil ik terug naar Nederland? Kan ik dat wel aan ze verkopen? Heb ik daar hun goedkeuring voor?" 

Wauw, en daar schrok ik van. Ik heb goedkeuring nodig van mijn vrienden om te gaan en staan waar ik wil, omdat ik er dan niet fysiek voor hen kan zijn? Waarom heb ik mezelf opgelegd dat ik er alleen voor hen kan zijn als ik bij ze fysiek in de buurt ben? 

Ik dacht op dat moment aan mijn vader. Mijn hele leven heb ik hem beoordeeld en misschien wel veroordeeld dat hij zowel fysiek en mentaal niet voor mij is geweest. Door hem om mij heen te missen en daarmee geen connectie met hem voelen, heeft mij zoveel pijn gedaan dat ik onbewust heb besloten de mensen van wie ik houd nooit of te nimmer dát gevoel te willen geven. Het contract wat ik hierdoor heb opgesteld is dat ik er altijd voor iemand in fysieke gezelschap zou zijn. 

Nu ik eraan terugdenk heb ik dit niet alleen met mijn vader gevoeld. Dit gevoel begon als klein meisje al toen ik voor mijn moeder begon te zorgen door haar dat gevoel niet te willen geven. Uit huis gaan was een vreselijk levensevent voor mij, omdat ik verwijten van mijn moeder kreeg 'net als mijn broer en zus haar alleen te laten'. Natuurlijk wilde ik haar dat gevoel niet geven, dus ik ging compenseren (en goedmaken) door tijdens mijn studententijd voor haar om het weekend naar huis te komen vanuit Amsterdam. Achteraf gezien ging dit natuurlijk ten koste van mijn zelfontplooiing en weten wat 'ik' wil. 

Als laatste wilde ik zelf het gevoel dat een ander fysiek bij mij wegbleef niet opnieuw voelen. In mijn overtuiging stond dit voor mij gelijk aan: geen connectie. Je wilt niet bij mij in de buurt zijn, prima dan ben ik blijkbaar niet (leuk) genoeg voor je. Oftewel alle vriendjes die mij dat gevoel gaven, moesten heel snel verdwijnen. Helaas lukte dat bij eentje niet heel goed en bleef hij 3 jaar lang terugkomen in mijn leven. Iedere keer nadat we elkaar voor een lange tijd niet gezien hadden, leek het alsof het gevoel nooit verdwenen was. In mijn logica was dit heel verwarrend: "deze connectie kan niet 'echt' zijn als je niet 24/7 voor me wilt kiezen. Je behandeld me zoals mijn vader door iedere keer maar weer weg te gaan."
Vandaag de dag beschouw ik hem als een van mijn leermeesters die me iets duidelijk probeerde te maken. Ik heb nu bijvoorbeeld een 'hartvriendin' die letterlijk aan de andere kant van de wereld woont waarmee we samen ervaren dat connectie op lange afstand werkbaar is.  

Het besef van vandaag kwam binnen: als ik niet dichtbij de mensen van wie ik houd in de buurt ben, beoordeel ik mezelf dat ik geen goede vriendin, dochter of zusje ben. 

Ik vergelijk mezelf dan met mijn vader. Ik beoordeel zijn gedrag door weg te blijven als "niet goed" en doordat ik hierin op hem lijk ben ik dus ook "geen goed persoon". 

Blijf ik dan voor altijd het "brave meisje" wat terug blijft komen voor haar moeder, omdat ze heel goed weet wat haar moeder voelt en dat wilt wegnemen of kies ik voor mijn eigen lot? Kies ik voor een wereld waar ik ga ontdekken hoe ik het is om (diepe) connecties te voelen op afstand? Schrap ik hiermee het contract wat ik in vriendschappen heb gesloten en ga ik "nieuwe voorwaarden" stellen?