29 jaar, een leeftijd wat veel met me doet

Het is de laatste dag dat ik 28 jaar ben. Vanochtend had ik mijzelf voorgenomen om ergens vandaag een bezinningsmoment te nemen. Inmiddels is het 18:18 uur en type ik op dit moment mijn eerste zinnen. Waar ga ik over bezinnen? Aan de ene kant wil ik op van alles en nog wat terugkijken en aan de andere kant is één ding behoorlijk zeker in het leven: tijd komt niet terug. 

Maar goed, toch wil ik afspraken nakomen. Dus ook als ik ze met mijzelf heb gemaakt. Ik ga bezinnen. Want jeetje wat voel ik toch veel bij de leeftijd: 29 jaar. "Vroeger"... haha! (Ben ik nu op een leeftijd aan beland dat ik dit mag zeggen?) Nou goed, ik doe het gewoon. Toen ik een klein meisje was en nog veel met mijn Babyborn aan het spelen was, wist ik: als ik "oud" ben dan word ik een echte mama. In mijn hoofd was "oud" 29 jaar. Ik heb zelfs een toekomst-tekening op de basisschool gemaakt waarop ik mezelf, mijn man en kind in een buggy heb getekend. Raad eens welke leeftijd daarbij stond: 29 jaar. 

Het besef dat ik meer dan 20 jaar geleden al wist waar ik op dit moment in mijn leven wilde staan doet behoorlijk wat lading geven aan deze leeftijd. En ik moet je eerlijk zeggen: in mijn "mid-twenties" zag ik dit allemaal écht nog niet gebeuren hoor. Ik als eenzame "ik kan de wereld aan en ik besluit daar niemand voor nodig te hebben" meid met een enorm fort om haar heen gebouwd. Die haar droom om te trouwen en op mijn 29e een kind te hebben uit haar hoofd had gezet. "Ik hoef niet te trouwen" zei ik stellig toen ik Django ontmoette op mijn nèt 26e. Totdat hij opeens in de wijngaarden van Stellenbosch Zuid-Afrika mijn dromen opnieuw wist aan te wakkeren door een romantisch idee van zijn idyllische bruiloft te vertellen. "Oh ja, jij hoeft dus niet te trouwen? Hmm, dus jij zou 'nee' zeggen tegen een weekend bruiloft hier op dit landgoed waar we met al onze dierbaren het hele weekend de liefde vieren?" Pfff... weg was mijn stelligheid en ik zag alles volledig voor me. 

Het fort werd de afgelopen twee jaar stuk voor stuk afgebroken sinds ik een relatie met Django heb. Langzamerhand begin ik steeds meer te geloven in mijn jonge-meisje-dromen.
Afgelopen weekend stonden we bij de avondschemering in Santa Eularia (het dorp hier verderop) op het strand te beach tennissen en ik merkte dat ik hem zo ontzettend leuk vind. Dat ik mezelf betrap op hoeveel ik hem lief heb, maar ook mijn eigen leven lief heb, omdat ik weer mag geloven in een gelukkige toekomst. Samen. Ik zie dan de tekening voor me waarop ik "mijn man" had geschetst en als ik de tekening naast Django zou houden dan is het precies het plaatje wat ik mij had ingebeeld. Pfff... ik kan je zeggen dat is een overweldigend gevoel. Een gevoel waarvan ik het bijna niet durf te geloven dat "alles goed komt" en dat het precies is zoals het moest zijn. Dat weekend had ik met mezelf afgesproken dat ik ontzettend gelukkig ga worden samen met Django. 

Samengevat merk ik zoveel positieve verandering bij mezelf dat ik dit gevoel een beetje spannend vind. Wat gaat het me allemaal brengen? 

Vorig jaar op mijn 28e verjaardag hadden mijn soulmate (beste vriendin die in Australië woont) en ik elkaar een astrologie lezing als verjaardagscadeau gegeven. De vrouw vertelde mij dat je rond je 28ste verjaardag begint aan je volwassen leven. Daarmee komt het verantwoordelijkheidsgevoel voor de dingen die we tot dan toe gedaan en bereikt hebben in ons leven. Een moment waarop je beseft dat het gedrag van onze kindertijd, jeugd en jongvolwassenheid niet meer geschikt is voor de fase waarin we ons dan bevinden en besluiten een meer authentiek leven te gaan leiden. 

Ik interpreteerde het als: een volledige cyclus bestaat uit 28 jaar en daarna begin je weer opnieuw en vanaf dat moment kun je alles wat "mislukt" is in je vorige cyclus weer opnieuw proberen/aangaan. 

Nou dacht ik: laten we er dan maar iets heel moois van gaan maken. En bovenal: laat ik vóóral in mezelf gaan geloven, want dat is iets wat niet voor me heeft gewerkt de afgelopen 28 jaar. Fijn dat ik het opnieuw mag proberen. 

Ik moet toegeven, ook al ben ik niet zoveel bezig met die faseovergang, toch voel ik dat er mooie tijden gaan aankomen. In mijn werk als coach heb ik eindelijk het geloof in mezelf gevonden, in mijn relatie heb ik geloof van diepgewortelde liefde ervaren en voor het eerst in lange tijd ben ik niet meer bezig met het beantwoorden van grote vraagstukken (waar wil ik wonen, wat voor werk wil ik doen, wat is mijn purpose), omdat ik geloof dat het antwoord mij zal vinden. Als ik maar blijf proberen, ervaren en experimenteren. Eerst doen, daarna pas evalueren. 

Je moet erin geloven anders wordt het niks.

Oh ja en ik heb mezelf ook gestimuleerd om duidelijk te worden in wat ik wil. Of nou ja, dat begint natuurlijk bij weten wat ik wil. En als ik dat eenmaal weet dan is het eigenlijk heel makkelijk om uit te spreken naar anderen. Maar mijn God, écht weten wat je wilt zonder jezelf voor de gek te houden (door bijvoorbeeld jezelf heel snel te schikken naar een situatie) is... behoorlijk moeilijk. Oftewel: to be continued. 

Nu eerst een lekkere cocktail scoren in Santa Eu, als "volwassen vrouw" ga ik ons daarop trakteren. 

Salut mis amigos!