Het besef wanneer je niet uit je comfortzone durft te komen.

De eerste dagen is alles nieuw en op een of andere manier gaat het dan een stuk makkelijker dat 'open staan', stralen en daarmee uitstralen dat je contact wilt maken. Maandagavond hadden we bijvoorbeeld een heel leuk Spaans meisje leren kennen: Beatrice, maar iedereen noemt haar Betty, dus wij ook. We hebben haar ontmoet bij een co-working space waar Django vanaf dinsdag een desk heeft gehuurd. Het leuke is dat Betty goed Engels sprak en we daardoor gemakkelijk konden connecten. Een leuk extraatje is dat ze ook nog eens een Nederlandse vriend heeft: Koen. Ze was ontzettend vriendelijk en ze heeft direct haar nummer aan mij gegeven zodat we een keer met elkaar konden afspreken. De volgende dag raakten we wederom aan de praat en heeft ze me allerlei insider-tips gegeven over Valencia tot aan een kapper toe. 

De dagen daarna merkte ik dat ik steeds meer in mijn eigen bubbel kroop. Niet op een vervelende manier, want de intentie daarachter was voornamelijk om weer ritme te krijgen. Zo hebben we donderdagochtend het hardlopen weer opgepakt en proberen we 's avonds op Spaanse tijden te eten (lees: tussen 20.00-22.00 uur) en doen we ons best om op tijd naar bed te gaan. Maar wat ik ook merkte was dat ik veel contact heb gehad met het thuisfront. Even mijn moeder bellen, even (bijna 2 uur) met mijn zus bijkletsen, de volgende dag 1,5 uur met een vriendin bellen. En vandaag zou ik het liefst weer een vriendin uitgebreid willen spreken zodat ik lekker kan kletsen. 

Maar afspreken met Betty en Koen staat nog niet op de planning. Dat was het moment dat ik erachter kwam dat ik 'bang' ben om me niet volledig uit te kunnen drukken. Dat ik door de mand zal vallen, omdat dan blijkt dat ik niet sociaal genoeg ben. Dat ik niet genoeg interesse zal tonen. Of misschien wel aan mezelf merk dat ik niet open genoeg ben. Kortom: dat ik geconfronteerd word met mijn eigen geslotenheid. Auw, dat doet pijn. Het doet pijn omdat ik diep van binnen niets liever wil dan nieuwe vrienden maken. Dat ik het waard ben om niet 'perfect' te zijn. 

Ze zeggen weleens dat je allergrootste kracht ook je valkuil kan zijn als je erin doorslaat. Tot dat inzicht ben ik vandaag gekomen. Met communicatie kan ik uiten dat ik van alles weet. Ik kan mensen voor zijn.  Ik kan het inzetten om niet teveel over mezelf te onthullen of te kwetsbaar te hoeven zijn. 

Het heeft me zelfs zover gebracht dat ik nu op het punt kom waarop ik niet weet wie ik zonder communicatie ben. 

Doordat ik altijd kon 'mee'-lullen met de ander kreeg ik de bevestiging dat ik er mag zijn. Dat ik leuk ben. Maar het heeft ook een schaduwzijde: het heeft namelijk veel speelsheid van mij afgenomen of misschien kun je wel zeggen: niet volledig ontwikkeld. Door altijd gefocused te zijn op wat er gezegd wordt en hoe ik daarop kon reageren, was het "speel"gedeelte in mijn brein helemaal niet bezig met creativiteit, klieren, of gewoon "zijn". En laten we eerlijk zijn: als je altijd de bevestiging krijgt dat je zo goed luistert, goede vragen stelt en "wijs bent voor je leeftijd", tja waarom zou ik dan iets anders gaan ontwikkelen? Hoewel ik écht jaloers kan zijn op anderen die leuke grapjes kunnen maken, slap kunnen ouwehoeren, lekker kunnen klieren en helemaal niet bezig zijn met hoe ze over komen of de ander van hen vindt en gewoon "gaat". 

Sinds het afgelopen half jaar probeer ik steeds meer te experimenteren. Eerst 'doen' en daarna pas reflecteren of het iets voor mij is. Ik schreef me in voor een improvisatie toneelcursus, ik heb een baan gezocht en gevonden, ik heb een maand niet gedronken en een maand heb ik elke dag yoga gedaan. Kleine aanpassingen in mijn gedrag door vooral heel vaak tegen mezelf te zeggen: "als het vandaag niet lukt of als je het niet volhoudt, dan is het geen probleem, want het is een experiment." En juist door zo lief voor mezelf te zijn, deed ik het elke dag en hield ik het vol. Ik denk dat deze mindset mij gaat helpen om op een laagdrempelige manier de draad op te pakken en in Spanje te gaan connecten. Open te gaan staan voor "vreemden" en het "niet-weten" en dat het ok is om mezelf "niet-altijd-te-kunnen-uitdrukken".
Brr, spannend. Maar zodra ik de 'lol' en 'leercurve' ga inzien met deze mindset dan ga ervaren wat het met me doet en dan zijn de stappen zoveel minder groot. 

En terwijl dit schrijf, ontvouwt zich een dikke glimlach op mijn gezicht. Krijg ik weer kriebels en zin om dit aan te gaan. Ik ga direct Betty en Koen een berichtje sturen om af te spreken en ik ga me ook aanmelden voor de yoga school om vier keer een class te volgen. 

Hoppakee uit mijn comfortzone!  

@mijn bubbel in het centrum van Valencia