Wat we kunnen leren van de "basisschool periode: wil je verkering met me?"

Vorige week had ik een coachgesprek en daar kwam een interessant thema naar boven: onzekerheden die ontstaan tijdens de middelbare school. De periode tussen je 15e en 18e waarbij je ontdekt dat (bijna) alle meiden op dezelfde jongen(s) vallen. Van de honderden jongens op de school, loopt er op dat moment maar een handje vol met jongens die alle honderden vrouwen aanbidden. Als vrouw begeef je je zonder dat je hier bewust voor kiest op een battlefield. Een competitiestrijd waar we niks aan kunnen doen door die stomme hormonen die zich opeens ontwikkelen. 

We wanen ons in een strijd waar we heel snel merken dat je niet de enige bent die een oogje op die leuke jongen heeft. Opeens wordt je je bewust van de andere vrouwen. Hier begint het vergelijken. Allereerst kijk je naar de status van de ander: ben je populairder dan ik? Daarna kijk je naar het uiterlijk, wie is er knapper? Waar woont zij? Heeft ze een fijn huis, rijke ouders, waar de jongen graag onderdeel van wil zijn? Allerlei uiterlijke vergelijkingen worden gedaan. Maar naar de binnenkant kijken, weten wie jij bent als persoon, wat je leuk vindt om te doen en wat je waard bent, bewust zijn waarom jij anders bent dan de ander, dat gebeurd niet.
Ik kon jaloers zijn op meiden, meestal waren ze wat alternatiever, die heel duidelijk wisten wie ze leuk vonden. Meestal was dit ook een alternatieve jongen waar niet al die andere honderden meiden op vielen. Zij hoefden niet mee te doen aan het "vergelijkingsspel" en konden volgens mij veel meer genieten van zichzelf en het ontdekken met de ander.
Helaas was ik, net als velen van ons, het slachtoffer van de grote concurrentiestrijd, het "100-in-een-dozijn-gevoel en had ik nog een lange weg te gaan als het ging om 'weten wat ik waard ben'. 

Ik wil je meenemen naar onze basisschool periode. Je weet wel: die foto's uit de oude doos waar je ziet dat je geen idee hebt waarom je ouders je op die manier kleedden en/of een bloempotkapsel op je hoofd had. Het ging niet om uiterlijk, het ging om je energie en wat je daarmee uitstraalde.
Door aan deze tijd terug te denken, herinner ik me welke jongens op de basisschool "verkering" met mij wilde. Op dat moment moest ik er allemaal niks van hebben en vond ik het allemaal onzin. Ik wist eigenlijk niet wat het was. Wel had ik heel lang een vriendje: Dylan, en tijdens die verkering kreeg ik verkeringverzoeken van Tim en Marco.
Ik denk dat we als meisje heel veel kunnen leren over wat deze jongens op de basisschool in ons als meisje zagen. Het "verkering" spelletje op de basisschool is onderdeel van onze ontwikkeling. Jongens geven op dat moment bij het meisje aan dat ze het leuk vinden om bij je in de buurt te zijn. Je beschikt over iets unieks wat zij zo leuk vinden aan je. Op die leeftijd zijn we daar natuurlijk helemaal nog niet bewust van. 

Mijn stiefzus Lisa en ik zaten op de basisschool in dezelfde klas. We liepen elke dag met elkaar samen naar school en weer terug naar huis. Lisa hoorde bij de "popiejopies". Ik niet. 
Als ik terugdenk aan de jongen die mijn stiefzus leuk vond, Rutger, vond ik het heel leuk dat hij Lisa kon zien op een andere manier dan velen van ons haar zagen, en op een of andere manier begreep ik ook wat hij zag en vond ik het leuk dat hij zo gek op haar was. Lisa moest er niks van hebben, ook al heb ik vaak tijdens onze wandelingen naar huis gevraagd: waarom niet? Ik kreeg het idee dat Rutger niet populair genoeg was en het Lisa haar imago zou schaden. 

Mag ik concluderen dat wij vrouwen het vanaf jonge leeftijd al niet makkelijk hebben? En we hier heel lang mee moeten dealen. Kijk alleen al naar social media op alle films en series die we kijken op Netflix. We blijven ons non-stop vergelijk met het leven van de andere vrouw. En we weten door make-up, kleding, sinds een aantal jaar "filters", etc. dat we veel kunnen namaken. Ver weg van onze eigen uniciteit.
En waarom vinden we nog steeds dezelfde mannen knap en aantrekkelijk? Wanneer leren we van het feit dat we veel meer mogen leren van de alternatieve meiden? Dat we onszelf niet in het visier van die leuke jongen hoeven te gooien, maar gewoon onszelf kunnen blijven, omdat die jongen(s) net als op de basisschool toch wel laten weten dat ze graag met je willen zijn.
Vrouwen, we mogen zoveel meer gaan genieten van wie we zijn en stoppen met onszelf vergelijken waarom 'jij' niet de persoon bent waarmee die leuke, knappe jongen wilt zijn. Geniet van de rijkdom van mannen die zich om jou heen verzamelen. Ga achterover leunen en ervaar welke jongen het meeste met jou doet. 

En mocht je nu in een relatie zitten: ga eens na of de persoon met wie je bent dezelfde karaktertrekjes heeft als de jongens die met jou verkering wilden hebben. Ik ben benieuwd of je veel herkent. 

Note: liefde is niet gebonden aan mannetje-vrouwtje, uiteraard geldt dit ook voor iedereen die op dezelfde sekse valt. De boodschap is voor iedereen hetzelfde: bewust worden over wat hetgeen is waardoor anderen liefde voor jou voelen.